செருப்பால் அடியுங்கள்...

" என்னை விட்டுட்டு போவதிங்கம்மா "

சன்னமான குரலில் தொடர்ந்து

ஒரு சிறுமி கத்துவதை

ஜன்னலில் இருந்து

எட்டி பார்த்துவிட்டு

வெளியே வந்தேன் -

அருகிலிருந்த அனாதை

ஆசிரமத்தின் கேட்டை

பிடித்து கதறிகுக்கொண்டிருந்தாள் - அந்த

அனாதைப் பெண்

அடுத்த பத்தடி தூரத்தில்

கட்டிடத்தின் சுவரில் சாய்ந்து

குத்துக்காளிட்டு தரையில்

உட்கார்ந்து இருந்தாள் - அந்த

பரிதாப தாய்

அந்த சிறுமியை விட

அதிகமாக

அவள் மனதுக்குள்

அழுதது கேட்டது - எனக்கு

உறவுகளை இழந்து

அனாதை ஆவது வேறு -

உறவுகளை விட்டு

அனாதை ஆவது வேறு

முன்னது விதி

பின்னதும் விதியே - ஆனால் அது

இறைவனின் சதியே...

ஒரு கோணத்தில் இங்கே

அனைவருமே அனாதைகளே -

மற்றொரு கோணத்தில் இங்கே

எவருமே அனாதைகளல்ல

இதை ஏற்கவும் இயலாமல்

இழக்கவும் முடியாமல் என்னை

அங்கிருந்து அகற்ற முயற்ச்சிதேன்

என் இயலாமையை

மறைத்துக்கொண்டு

இருந்தும் தோன்றியது

இரண்டு விஷயங்கள்...

ஒன்று

ஆண்டவன் என்று

ஒருவன் இருந்து

அவன்தான் இதெற்கெல்லாம்

காரணமென்றால் - அவனை

செருப்பால் அடிக்கவேண்டும்

தெருவில் நிறுத்தி

இரண்டு

வீட்டிற்கு சென்று

என்னை நானே

அடித்துக்கொள்ளவேண்டும் - அதே

செருப்பால்

பின்னதை நான்

செய்து கொள்கிறேன் - முன்னதை

யாராவது செய்வீர்களா?...